tekst

Johan van Vilsteren wil de kijker een beeld schenken van iets dat nog geen vorm heeft. Ideeën komen los uit een gevoel, een herinnering, een moment of een gedachte. Ze worden veroorzaakt door iets dat eens gezien is. Uiteindelijk gaat het om het kijken. Ook naar beelden uit het verleden die vervaagd zijn door de tijd of soms als schilderij al eens gedroomd zijn. Beelden die helder, maar ongrijpbaar, voor ogen van de schilder staan. Wat te letterlijk is verstoort en wordt daarom, niet weggelaten, maar uitgefilterd door het denken tijdens het schilderen én door de handeling van het schilderen zelf. Zo sneuvelt het figuratieve beeld in de tijd tussen het bedenken en het moment dat de kwast het doek raakt. Zo wordt het schilderij tegelijkertijd een ding dat een idee in zich sluit en een voorstelling van het schildersproces.

De uitdaging van dat proces is het beeld te veroveren door moeilijke keuzes niet uit de weg te gaan. Oprecht op zoek te blijven, ook als de opwinding toeneemt: als de verf het kader nadert, als een kleur niet mooi is - maar wel noodzakelijk, als een vorm verrast, als associaties van anderen het schilderij bestormen. Zelfs als het besluit moet vallen dat opnieuw begonnen moet worden.

Het schilderij vecht terug terwijl het wordt geschilderd. De kijker wordt uiteindelijk een beeld geschonken dat bij wijze van spreken na onderhandelingen met het schilderij tot stand gekomen is. Het beeld dat de schilder in het begin voor ogen had wordt zo volgens een overeenstemming - zonder dwingend te zijn - gepresenteerd, zodat de kijker zijn ideeën en zijn eigen herinneringen er naast kan leggen

Johan van Vilsteren offers the viewer an image of something that is resisting form. Ideas derive from a feeling, a moment, a thought triggered by something else seen somewhere else. Eventually all is about seeing; seeing images from the past blurred by the time or images already dreamed as a painting. Images that are clear but intangible, before the painter eyes. What is too literal is disturbing and therefore forgotten while painting. Not omitted but gradually filtered out by touches during the actual painting action. The figurative image is lost in the time spanning the conceptual moment and the moment the brush touches the canvas. Thus the painting becomes an object that depicts and embraces both the originating idea and the process of painting.

The challenge of this process is to conquer an image and not avoid difficult decisions. That means: maintain sincerity. Especially when things get excited: as paint approaches the edges of the canvas, when a certain colour is not beautiful - but necessary, when a form surprises inexplicable, when other people explain their thoughts about your painting. And foremost when a decision has to be made to start all over again.

The painting is fighting back while being painted. The viewer is offered an image that has been negotiated with it. The idea, the original image the painter saw before his eyes, is in this way formulated. But only after making a covenant with it not to be too puissant in representing it. So a spectator can communicate his own ideas and memories comparatively.

Johan van Vilsteren cherche à montrer une image de quelque chose qui n’a pas encore de formes. Les idées naissent d’un sentiment, d’un souvenir, d’un moment ou d’une pensé provenant de quelque chose qu’il a vu. Au fond le plus important est de regarder les images du passé, devenues floues dans le temps et souvent rêvées. Des images vues par les yeux du peintre, nettes mais insaisissables.Tout ce qui est trop littéral dérange et sera par conséquent oublié pendant que le peintre travaille. Non pas en le négligeant mais plutôt parce qu’en travaillant l’artiste filtre ses pensées. Ainsi l’image figurative meurt dans le temps entre la pensée et le moment que le pinceau touche la toile. La peinture devient simultanément un objet qui renferme une idée et la représentation du processus de peinture.

La réalisation d’une image sans chercher une soutien facile représente un véritable challenge. Il s’agit de rester honnête dans la recherche, même si l’enthousiasme grandit: lorsque la peinture s’approche du cadre, lorsqu’une couleur n’est pas belle mais inévitable, lorsqu’une forme surprend, lorsque les associations des spectateurs assaillent le tableau. Et même quand il faut prendre la dessin de tout recommencer.

Pendant l’acte de peintre le tableau résiste et l’images reçue par le spectateur est en quelque sorte une négociation avec le tableau lui-même. Ainsi l’image initiale du peintre est présentée selon un compromis et sans contrainte, de façon à ce que le spectateur puisse y confronter ses propres idées et souvenirs.

Johan van Vilsteren (Haarlem, 1945)

tekst Jaap Vinken / fotografie Bas Wilders / ontwerp Marijn van Vilsteren

Johan van Vilsteren (Haarlem, 1945)

text Jaap Vinken / photography Bas Wilders / design Marijn van Vilsteren

Johan van Vilsteren (Haarlem, 1945)

textes Jaap Vinken / photo Bas Wilders / design Marijn van Vilsteren